Matglazen vleugelslag

Foto: Kees Dekker / Leerdam.

Matglazen vleugelslag

Beeld vol woordeloos zuchten
een meeuwenwolk markeert de grenzen
van de taal
de adem is hees en ordeloos. Chaos
als uitgepakte luister

de lucht als een matglazen baldakijn
vage vlerken wieken scherven
in beweging
in doffe jassen
staan winterwilgen
stokstijf van ontroering

water waagt zich niet in het gewoel
in een oogwenk dragen kale bomen
zilverwitte kronen
op vleugelslagen draagt geluid ver

muziek in mozaïek.

*****************************************************************************************************************************************************

 

Droomsporen om de hoeve

Droomsporen om de hoeve

Onderaan de trap wenken
witte wanden. Een smalle gang
duizend lengtes lang

dreigende glasloze deuren
geen scharnier, geen slot, geen sleutel
buiten in knisperend grind een blatend schaap

een vreemde vrouw, vol in het
vlees en zwaar bemanteld
klopt barsten in de luiken. Honden op
stelten gluren door het zolderraam

op het rijmloze laken, als een filmdoek
gespannen in de kale boomgaard, dansen
koudvuur en fantoompijnen een macaber ballet

als ongetemde paarden draven
opstandige dromen in transparante
sluiers langs de gezwollen
uiers in de dampende stal
ergens ratelt onophoudelijk een
wekker. Koeien loeien jammerlijk

een kraaiende haan rolt
geruisloos vers licht het vertrek binnen
kermend kraakt de deur op een kier
op de ruwplanken vloer verse droomsporen:

-een bontjas, schroeivlekken
en gestold bloed-
achter de ploeg slaapwandelt de boer.

****************************************************************************************************************************************************

 

Blinde spoorzoeker

Blinde spoorzoeker

Zijn ziel slaapt op rotsen
in lichtloze winternachten, in
vlechtwerken van tijd en ruimte
met onleesbare winterdromen

rechtop en roerloos de stammen
als schaakstukken, wachtend
om verplaats te worden
een zet blijft uit
alles staat mat

wimpers van de dageraad trekken
de lijkwade van de nacht omhoog
zacht licht verwekt flauw schaduwspel
roodwild komt op kleur
het bos bloost

zeebries en ochtenddauw duwen
barse beuken en oude terebinten
de laatste schemer uit
het eerste beest van de stadse fauna
doemt grommend op

het tikken verstomt
de blinde spoorzoeker loopt dood
grafkelders zwaaien open
kiezen kan hij niet.

**************************************************************************************************************************************************

Wanneer de winter weigert

Foto: Bert Veerman.

Wanneer de winter weigert

De zomer is al weken lang
zuidelijker weggezakt
een najaarsdag slaat een bres in het seizoen

langs de trillende kim worden wiekslagen schaars
drukke dagen verliezen het gekrakeel van de herfst
-raken vogelvrij in niemandsland-

wolken waggelen langzaam langs
als zeezieke scheepsrompen
op een verstilde en saffierblauwe oceaan

schelpen waaruit de zee vertrokken is
verspreiden in stervensnood een gouden gloed
eenzaam speelt een berk met rook

talmend en traag krabben twijgen
zonder enige weerstand het weerloze zwerk kaal
overgave rolt over het lome land

ergens wordt een witte vlag gehesen
een bries trekt het dundoek strak
neutraal wordt het nergens.

 

****************************************************************************************************************************************************

 

Mijmeren onder de acacia

Mijmeren onder de acacia

Een zwoele bries vlaagt bolle armen
in slappe hemden. Tussen stevige staken
kromt de waslijn tot cirkelboog
ik drink wijn zonder verhaal
verwerk onverwerkte resten
van voorbije dagen

messcherp is het licht
aan de einder rust strak azuur op zuilen
obelisken waarin door onbekenden ooit
hart en liefde zijn gekerfd

wind worstelt met zeeën van tijd
in versnipperde wolken
trekt mijn geboorte-uur voorbij
ik raas langs wegen zonder vluchtstrook
zie hier en daar een brakke hond
aan een boom geknoopt
ik blader mijn leven door. Natte-vinger-werk!

mijn woorden zoeken een afgedankte woning
zoals schrale gestaltes een doos voor de nacht
beelden verliezen betekenis
vallen in eenvoud uiteen

krassende kraaien wekken mij roekeloos
herinneringen worden onbereikbaar
in een flard haal ik alleen terug dat
alle lijken goed doorvoed waren.

 

*****************************************************************************************************************************************************

Huis van verloren vertelling

Huis van verloren vertelling

Een half dozijn lanen verder
ligt loom het landhuis
-ogenschijnlijk in verlaten staat-
tegen de winterse glooiing
ijs van een paar uur oud slaapt
op de grijze gracht

uit het akkerlandschap scharniert
lucht en licht door glasloze vensters
uitgeputte vertrekken binnen

zielen zijn geroofd of vertrokken
snippers van tsaren en sultans
regeren slechts over aslagen
spinrag en vertrapte karpetten
dictators en despoten hangen
dakloos in gammele boekenrijen

wind en verloren vertellingen
vaste bewoners van kierende kamers
en gedoofde gaslantaarns

in een stervend dorp verderop
braakt het station een bonkende trein uit
achter de matglazen ruiten
schommelen gevluchte schimmen
de reistassen gevuld met
poëzie en wijsjes van voorbije vreugd.

********************************************************************************************************************************************

Landing

Foto: Edward van Altena / Zeist.

Landing

Landen is luchten loslaten
een deel van vrijheid opgeven
de aarde raken vanwaar je ooit
onhandig met misslagen opsteeg

staren is zien zonder waarneming
spieden is kijken om te ontwaren
bidden leidt naar ontvangen

afdalen naar verse spijs
een reis naar verzadiging
vleugels uitslaan
voordat er toegeslagen wordt

op aarde terugkeren, glorieus en machtig
-een in veren verpakte edelsteen
als een kroon op de schepping-
is het terugbrengen van extase.

****************************************************************************************************************************************

 

 

Door keizerlijk kristal

Foto: Gert-Jan van Veldhuisen.

Door keizerlijk kristal

Uit hun isoleercellen ontsnapt
rammelen geraamtes aan tralies van licht
de tijd is van glas en ruimte vervormt
een etmaal tot eeuwigheid

een onmogelijk laantje loopt lichtvoetig
door keizerlijk kristal
zijden morgengloed en nachtelijk staal
voeren, zonder een wens om te winnen
een vriendschappelijk spiegelgevecht

elk blad blaast, zonder beweging
beelden in een delicate dans
hier is het bestaan een wankel bedrijf
-een graf met een glimlach-

buiten het kader zingt een koor
slaapliedjes
een droom druppelt binnen.

********************************************************************************************************************************************

De wraak van de vuurvogels

De wraak van de vuurvogels

Uit de horizon ontsnapt
– tussen voorbij en waanzin –
zweven ze langs

wijzers op duintorens
en zandkastelen
weigeren bij hun passeren werk
als een veer strekt tijd zich
naar terug

ik wrijf mijn ogen
in varianten rood
verdwaald koraal groeit
hier loefwaarts

ze komen uit een volbloed land
aan de overzijde
vuurvogels!

water genoeg
maar er is geen blussen aan.

 

********************************************************************************************************************************************

In de aderen

Foto: Loulou Beavers.

 

In de aderen

Er is een land waar sporen worden
achtergelaten zonder ze ooit terug te vinden
de wegen zijn er zwak en vaag

geen huizen aan de flanken
de geesten van het landschap
wonen zonder dak en wand

vlak zijn de velden zelden
grillig de waterranden van de oceaan
sentimenten slaan op holle rotsen de trom

de melodie van de maanstand bevrucht
het koninkrijk van bontkragen en vistuig
vulkanen houden in de berg siësta

poollucht snijdt diep in kieren en spleten
sporadisch vloeit er bloed.

********************************************************************************************************************************************

Wanordelijke rust

Eigen foto.

Wanordelijke rust

Hij draagt de dagen van een oud land
zijn aanblik even grijs als het licht
van een gesloten mijnstreek

– waar onzichtbaar littekens zich
in donkere gangen als versteende navelstrengen
dwars door de leeggeroofde aarde
zwartommuurde wegen banen –

gevallen maar niet gevloerd
verdoofd en schijnbaar zonder levenssap
wordt nieuw leven voortgebracht
het wegvloeiende water biedt rust
echter op het chaotisch verankeren
valt de keuze

de storm van weleer is niet vergeten
evenmin de zon die dagelijks
zijn naderend einde verwarmt

hij talmt de dagen vol.

********************************************************************************************************************************************

Spiegelbeeld

Foto: Edward van Altena.

Spiegelbeeld

De spiegel kent al mijn dagen
de twinkelende morgens met vers opgestegen zonlicht
frisse tijden als aanloop naar een ongepelde dag
als een maagd glanst het onbevaren water
onwetend van verre spanen en peddelslagen
het jonge uur kent slechts één kleur
– de tint van ontdekking –

ook de stervende reflecties van dit etmaal
vallen stil in een schimmig spiegelbeeld
een dromennacht tikt al
op het terugkaatsende venster
het duister likt late geluiden weg
als troost beslaat het schemerglas

al mijn contouren van jarenlang passeren
liggen verborgen in de spiegel
een raam zonder uitzicht op wat komen gaat
of gepasseerd en vergeten is
alleen dit magische moment kaatst in mijn gelaat terug

mijn zwanenzang bewaar ik voor later
deze ruit is stom en doof
bewaart discreet al onze intieme ontmoetingen
kent mij in alle dwarse zwarte vormen
en het rood van mijn verdriet.

********************************************************************************************************************************************