Hemellichamen

Hemellichamen

In een vijver vol struikgewas
valt een steen
of een brood
vogels vliegen op
langs het onzichtbare pad
van opgeheven zwaartekracht

dan dalen ze terug
als vallende sterren
op sprankelende zonnebloemen
ze buigen het licht
naar ongrijpbare tinten
en schilderen illusies en mysteries.

*****************************************************************************************************************************************************

 

Verweesd blad

Foto: Willy Dikkers / Nuis.

Verweesd blad

Ergens, onverwacht
in een weelderig herfsttapijt
beweegt er een blad
in volstrekte windstilte
gras richt zich in verwondering op
luistert naar de zachte tonen
van het gesnavelde blaadje

de oude eik buigt zijn stramme rug
herinnert zich dat bijzondere blad
dat ooit aan kwam vliegen
en nooit meer vertrok
-samen staken ze de zomer over-

wat blijft is de spijt
over het toch
laten vallen.

****************************************************************************************************************************************************

Geheimplaats

(Foto: Sieb / Zwolle)

Geheimplaats

Vleugels vallen nimmer
ze kleven, zweven, drijven en zeilen
zelfs waar de wereld een wand wordt
waar elke richel een tichel vormt
in een verdroogd en verticaal
oprijzend massief getint mozaïek

achter de ondoordringbare wand
de holte van het onbegrepene
een spelonk waar de echo’s wonen
waar geen voet gaan kan
alleen vleugels bereiken die stede
waar de wereld haar leugens verbergt

de gieren schreeuwen ze over ons uit
niemand luistert en verstaat.

*****************************************************************************************************************************************************

Verhaal in verval

Verhaal in verval

Als piramides waren zijn vertellingen
breed in de basis en hemelhoog
iedereen nam hij mee door geheime gangen
door donkere ruimtes en langs smalle dwaalpaden
elke uitgesproken zin was een trede naar de top

hij vulde de oceanen met wijsheid
zijn tong schiep woorden als drijvende kathedralen
waarin muziek als echo van de eeuwigheid klonk
een vogel was hij, een zwaluw die alle paden kende
maar er niet één benutte omdat hij de ruimte verkoos

zonlicht toverde hij op jonge gelaten
verhaalde over de oorsprong, over genen en Genesis
leverde ook schaduwen aan oude schouders
als de hoge zon uitdagend stak
een rustige adem schraagde zijn verkondiging

zo groeide hij om nooit te vergaan
verzamelde gezichten en namen voor komende jaren
hij verstond de indringende stem van de stilte
die hij soms als een ijzeren mantel droeg
en als een fluwelen harnas weer uittrok

ooit, zo zei hij, als weten vergeten wordt
zet dan mijn kist op de rivier
laat water en wind mijn laatste plaats bepalen
laat mij kabbelen langs de randen van de nacht
als blinkende dagen dof geslagen zijn

en nu, op deze dag, die dag zonder naam
woont hij tussen vrienden in het vergeten
ze slapen onrustig zij aan zij
als verloren muntjes in een onbekend landschap
ze horen elkaar bewegen in een onbekende richting
– een verdwaalde roedel in een wildernis vol fantomen-

waar eens het totaalbeeld spiegelde
liggen nu de scherven van losse fragmenten
zinnen leven wel nog doch het verhaal is dood
weldra zullen slechts klanken overleven
gesloten geluiden vol duistere inhoud

kermend verlaat de kennis zijn gedachten
steeds trager tast hij naar de laatste waarheid
al het vroegere weten wordt vergeten
terwijl gaten zich vullen met losse beelden
molenwiekt hij naar onvindbaar houvast

op donkere dagen giet hij giet oude fragmenten
in nieuwe constructies, begint hij een gloedvol betoog
waarin Noach met zijn ark de Titanic ramt
en ook Jezus in een biezen mandje schipbreuk lijdt
gooit God hier Zijn eigen glazen in?

maar soms, op steeds spaarzamer momenten
terwijl zijn grote liefde naamloos aan zijn flanken huist
en de wind gunstig door zijn schedel ruist
verbreekt het maandelijks luchtalarm zijn onmacht
dan fluistert hij zacht ‘Maria, het is maandag!’

*****************************************************************************************************************************************************

Stelsel

Stelsel

Diep in de aarde
moet er een stelsel zijn waarlangs
stemmen reizen van de graven

naar mijn hoofd. Taal van toen
klanken van kind en verwekker
nagalmend geluid

schachten vol vragen en antwoorden
die elkaar niet
verdragen. Ook liefde kent onbegrip.

****************************************************************************************************************************************************

Alles ligt verscholen

Alles ligt verscholen

Langs de rand van de dag doemen
de dingen op die we niet
zouden moeten zien

vloeibare zonneschijn legt
edel als honing
vleesetende schaduwen op de heuvels

langzaam verdwijnt het daglicht als
een onderduiker in het verborge
alleen de echo van de eeuwigheid klinkt na

samen met de verdwaalde zuidenwind
begin ik met braamrode ogen
de leegte te meten, te wegen, te tellen

alles ligt verschoven
overal gedichten, gewikkeld in spinrag en buitenlucht
als stemloze tussenstations

de spiraal van de duivel draait
en driehoekt mij in dilemma’s
kleedt mij uit tot op het marmeren gezicht

ik eis zwijgend mijn recht op twijfels op
blijf stom en hoor alleen aan
om mijn verhaal te verbergen.

*******************************************************************************************************************************************

Verwantschap

Verwantschap

Het is wonderlijk wonen in een boek
met elk omslaan van een bladzij
valt er een venster open
lelieblanke vloeren vangen het volle licht
van steeds opnieuw passerende dagen

letters als regenspetters op
pas gewassen glas spreiden maren
en mythes als welkomsloper uit
woorden trekken verhalen de open lucht in
de vertelling verovert een vlinder

zielloos in het beeld geplakt
hangen in de tekening verwanten
ze leven langer dan het bezoek
-familie duurt een leven lang –
het boek sluit en het leven vlindert weg.

****************************************************************************************************************************************

 

Wee en kommer

Wee en kommer

Vandaag wandel ik door een dag
waarop niets ingewikkeld lijkt. Water
raakt niemand aan
het ligt erbij zoals de golven het achterlieten

ik groet veerman en troubadour
beiden gezegend met een vredige
dwaasheid. De zanger hunkert naar vergezichten
de schipper naar de andere oever

het platteland bedient zich van traagheid
sluimert roestend in de kleur van het seizoen
in de verte dreunt een snelle stad

er nadert een zwijgende gestalte
traag glijdt afscheid over een gelaat. Zwijgend
kruipt verdriet in mijn schrijvende hand.

********************************************************************************************************************************************

In een lettergreep

 

In een lettergreep

Er woont iets in mij
het beweegt onverwachts en bevriest
in een oogwenk

-levende schaduwen van taligheid-

ze houden mij in een lettergreep
bouwen onneembare bolwerken
storten me in het ravijn van willekeur

samen dichten we een kloof.

********************************************************************************************************************************************

Bladwijzers

Bladwijzers

Mijn herinneringen bladeren
door vergeten seizoenen
oude gedachten, tot op de nerf versleten
drijven op het vloeibare zwart
van onbewoonbaar verklaarde nachten

met gesloten ogen tast ik
de bladwijzers af, de randen trillen

als een handschoen trek ik mijn huid uit
kies kleur en vorm
en wikkel mij in bloedstollende
herfstmantels.

******************************************************************************************************************************************

Eiland op drift

Foto: Josephine Beijer.

Eiland op drift

Er drijft een been in de rivier
in dit aangerande land rolt
een bloedend oog door grijs gruis

ik wil er woorden voor kiezen. Tevergeefs
zoek ik in een andere taal bij
andere mensen

met te nauwe schoenen stap ik
in een verloren ruimte
waar versleten bomen met heet licht spelen

rond een hijgende dorpspomp
liggen stiltes in wild verband
een manke handkar lijdt er schipbreuk

keien liggen werkloos. Daken hebben
hun huizen verlaten
bonte kraaien krassen hun stem in het zwerk

in een bouwval speur ik naar de hand
die dit alles begon. In de schaduw leest
het silhouet van een monnik hardop.

*****************************************************************************************************************************************************

 

 

Berg mij

Berg mij

Breng mij naar een vergeten land
waar oude bomen naar havens met
doorzichtige kades weggevaren zijn

toon mij een watergewest
met een wad als een gedekte tafel
waar de kim het enige houvast geeft

leid mij naar het brakke water
waar spijs onder een glinsterend
tafelkleed wordt opgediend

kijk om naar mij wanneer mijn
schaduw in sompig zand verdampt
mijn spiegelbeeld gebarsten raakt

blijf op mijn erf, in mijn cirkel
waak over mij in dit kaderloos beeld
verlaat en vergeet mij niet

loods mij langs wrakhout en
drenkelingen uit het verleden
-het verleden is een ander land-

*****************************************************************************************************************************************************